Dla Veroniki zwycięstwa składają z tych małych chwil, kiedy widzi, że coś zmieniło się w umyśle dziecka, że zmienia się ich zachowanie wobec innych i zaczyna w nich kształtować się nowe podejście.

Praca z dziećmi nie jest łatwa, a podczas zajęć dydaktycznych poznała wiele dzieci, które mają bardzo zdecydowane opinie, prawie niemożliwe do zmiany. Veronika uważa, że często są one spowodowane postawami rodziców i rówieśników. Te dzieci nie mają stabilnego systemu wartości. Wiele z nich jest też zaniedbywana, wykorzystywana lub lekceważona w rodzinie i bardzo silnie pragną należeć do społeczności.
I na tym właśnie polega problem: grupy ekstremistyczne są świadome tych luk i próbują nawiązać bliskie kontakty z dziećmi, którym takiego kontaktu brakuje.

Veronika zazwyczaj współpracuje z młodymi ludźmi w wieku powyżej 12 lat, ale programy, w które jest zaangażowana, mają również na celu skierowanie uwagi do młodszych dzieci, ze szczególnym uwzględnieniem empatii i tolerancji. Wszyscy muszą zrozumieć, że są ludzie, którzy urodzili się w różnych rodzinach, którzy nie mogą zaspokoić swoich wszystkich potrzeb. Jednak urodzenie się w innej lub gorszej sytuacji nie oznacza, że osoby te powinny być traktowane inaczej, pod żadnym pozorem.

Veronika zdaje sobie sprawę, że czasami ma do czynienia z dziećmi, które całkowicie lekceważą jej pomysły, ale dowiedziała się również, że najważniejsza jest empatia. Rozmawia z tymi dziećmi tak samo, jak robi to z entuzjastycznymi, nie ma różnicy. Jest ciekawa ich pomysłów i akceptuje je takimi, jakie są. Tolerancję można osiągnąć jedynie poprzez tolerancję. Musimy być otwarci na różne pomysły, bez względu na to, jak niewygodne może to być.

Czasami czuje się przytłoczona pracą, ale ma jasny cel w głowie, który trzyma ją przy życiu. Na szczęście, odbiera odpowiednie sygnały w tych delikatnych chwilach, przypominając jej, że musi pozostać na ścieżce jaką obrała. I przez większość czasu, tym sygnałem jest błysk w oczach dziecka. Kto by nawet pomyślał o rezygnacji w takich sytuacjach?

Jeśli ktoś zobaczy, że ktoś jest zastraszany, poniżany lub nękany, należy podnieść głos. To powinno być oczywiste i naturalne. Jeśli tego nie zrobimy, „wspieramy” radykałów jako cichych obserwatorów. Rada Veroniki jest bardzo jasna: nigdy nie bój się wesprzeć kogoś w potrzebie.

W przypadku nagłego zdarzenia, sporo zależy od sytuacji. Inni będą podążać za Tobą małymi krokami; więc wypowiedzenie przyjaznego słowa wykluczonej osobie w wielu przypadkach wystarcza, aby zatrzymać eskalację. Jeśli ktoś wspiera kogoś tak małymi gestami, to zdecydowanie lepsze niż milczenie. Istnieje wiele sposobów przeciwdziałania, ale wszystkie te działania należy starannie dobierać w zależności od kontekstu, doświadczenia i możliwości. Ale nigdy nie zapominaj, że we wszystkich sytuacjach zawsze mamy wybór, aby zdecydować, jak postępować.