Wiele lat temu pracowała dla stacji radiowej, gdzie nalegała na przygotowanie specjalnej audycji na temat projektu społecznego. Projekt rozpoczął się w Tarnabod (Węgry) i był skierowany do bezdomnych rodzin, które skorzystałyby z domów, w których mogłyby rozpocząć nowe życie. Eszter chciała opowiedzieć historię integracji tych ludzi w życiu społeczności i rozwoju projektu. Ale z jakiegoś powodu radio uznało, że brakuje im zasobów na przygotowanie materiału. I to był moment, kiedy zdecydowała, że i tak to zrobi, za pomocą jednego aparatu i jednego kamerzysty.

Eszter można opisać jako odporną i wytrwałą, a ona nie poddaje się łatwo. Udaje jej się trzymać swoich celów i zachować je na później. Niepowodzenia są przez nią inaczej rozumiane: są tylko tymczasowe i służą jako uprzejme przypomnienie, że musi być cierpliwa, dopóki nie nadarzy się idealna okazja.
W sprawie społeczności romskiej, chciałaby zmienić narrację na temat tak zwanego problemu Romów na Węgrzech. Akceptując i promując ideę problemu romskiego, można jedynie podkreślić, że w społeczności romskiej jest coś nie tak i że mamy problemy, które należy rozwiązać. Wolałaby mówić o kwestii ekstremistów i o tym, jak ten problem można rozwiązać, jak możemy zmienić sposób myślenia ludzi, którzy są pełni nienawiści i uprzedzeń. I nie jest to łatwe przedsięwzięcie, ponieważ każdy ma uprzedzenia do pewnego poziomu, dlatego wszyscy musimy konsekwentnie pracować, aby je zmniejszyć.

Eszter opowiada się za prostym i jasnym sformułowaniem, które sprawi, że zarówno dorosły, jak i dziecko zrozumieją istotę i ryzyko ekstremizmów. Pierwszy poziom świadomości zaczyna się od zrozumienia, że każda jednostka różni się od innych pod wieloma względami. I nie ma absolutnie żadnego powodu, by szerzyć nienawiść tylko dlatego, że jesteśmy inni.

Opisuje siebie jako upartą i w pełni zdeterminowaną, szczególnie gdy zajmuje się delikatnymi tematami, które wywołują uprzedzenia w społeczeństwie. Im bardziej podmiot jest omijany lub ukryty przed opinią publiczną, tym bardziej wykorzysta wszystkie swoje zasoby do jego udokumentowania. Ale co ważniejsze, jej ciekawość sparawia, że zawsze chce odkryć ukrytą prawdę.
A może ścieżka Eszter byłaby inna, gdyby nie jej babcia, która przeżyła Holokaust, która nauczyła ją pozytywnego, tolerancyjnego i skupionego działania, aby świat był lepszym miejscem dla wszystkich.

Stres emocjonalny towarzyszy jej na codzień, gdy dokumentuje szokujące historie, które ujawniają ciemną stronę ludzkiej natury. „Sąd na Węgrzech” był niezwykle trudny, ponieważ przez trzy lata musiała dokumentować obrzydliwe szczegóły seryjnego morderstwa, które wymierzono członkom społeczności romskiej. Pomimo tego emocjonalnego obciążenia Eszter poświęciła się dokumentowi i stłumiła wszelkie wstrząsy emocjonalne w bardzo profesjonalny sposób, ponieważ chciała przekazać całą historię przyszłym pokoleniom. Jej misja i poświęcenie służą jako emocjonalne wyzwolenie.

Eszter wie, że aktywizm ma silne korzenie w rodzinie. Jeśli ktoś nie dorasta w tolerancyjnym środowisku, najprawdopodobniej później będzie miał trudności z rozpoznaniem, kiedy ktoś zostaje zaatakowany na podstawie jego przynależności do mniejszości.
Nie jest wielkim fanem wskazywania swoim odbiorcom, że „to jest złe” lub „to jest dobre”. Ponieważ to, co jest moralnie słuszne, jest oczywiste dla wszystkich: jeśli ktoś ma cierpliwość, aby głębiej o tym pomyśleć. Jest przekonana, że jeśli ktoś stanie się świadkiem rasistowskiego ataku i sytuacja ta wywoła w świadku emocjonalną rekację, może poprowadzić to do wewnętrznego procesu refleksyjnego, który ostatecznie prowadzi do właściwych wyborów. Nawet jeśli ludzie otrzymają praktyczne porady, ale brakuje refleksji, szanse na sukces są niewielkie.

Eszter uważa, że ​​jednym z problemów jest to, że młodzi ludzie, którzy zdecydują się dołączyć do grup ekstremistycznych, również postrzegają siebie jako ofiary. Aby przezwyciężyć poczucie wiktymizacji, starają się gnębić inne grupy, które następnie stają się ofiarami przemocy. Zmiana jest możliwa, jeśli samoocena tych młodych ludzi wzrośnie.
Ponadto, jeśli uda nam się w jakiś sposób ustanowić pozytywne związki emocjonalne między radykałami i mniejszościami w kwestii, z którą wszyscy mogą się zgodzić (ponieważ są w tym samym wieku, mogą mieć takie same trudności i problemy: mieć chorego rodzica, stracić ukochaną osobę, nie mieć możliwości zdobycia dobrej pracy), uprzedzenia znikną.